Onbewoond eiland en het einde is in zicht
Blijf op de hoogte en volg Nuray
21 Juni 2014 | Indonesië, Semarang
Hallo,
Zoals ik op Facebook al had aangegeven zou ik paar daagjes naar een onbewoond eiland gaan. Eén dag voordat ik naar Malang zou vertrekken zouden we met de meiden naar een plek gaan waar we 9 tempels konden bezichtigen. Toen we daar aankwamen bleek dat we ongeveer 4 km naar boven lopen moeten lopen om alle 9 tempels te bezichtigen. Dat gingen we dus niet doen dus hebben we maar paarden gehuurd. Nou dit was me toch een avontuur en echt niks voor mij. We moesten op de paard naar voren of naar achter leunen, heuveltje op en af en het was zeker niet comfortabel. Eenmaal boven was de uitzicht erg mooi en het was lekker fris. De tempels vielen tegen want de tempels leken allemaal op elkaar. Nadat we veilig terug waren gebracht gingen we naar een andere plaats waar er verschillende activiteiten te doen was. We gingen met een kabelbaan naar beneden en over een brug met wat gemaakt was van touw. We moesten naar de overkant met blote voeten. Dit deed zoooooo een erge pijn. Maar we moesten wel lopen want anders zouden we nooit aan de overkant aankomen. We moesten elkaar wel flink aanmoedigen. Hier was de survival eigenlijk al begonnen haha.
De volgende dag in de avond vertrokken ik, Jannik en Aan rond 21.30 naar het station. We gaan met Aan en Sapu naar het onbewoond eiland. Wij kennen ze van de Bromo-tour toen waren zij onze tour-guides en dit keer dus voor het eiland. Zij zouden de tent, eten, drinken etc. gaan regelen. 22.00 uur zou de trein vertrekken maar hij vertrok pas om 23.00 uur. We mogen dus niet klagen over de NS. Om 8 uur sochtends kwamen we aan in Malang. En JA het heeft zo lang geduurd. In de trein zat er een man die zich erg fijn bij ons voelde en zette zijn voeten steeds op ons bankje zelfs toen ik op het bankje lag zette hij zijn voeten voor mijn gezicht neer. Boos kijken hielp ook niet hahah. Hij leunde zelf helemaal op een mevrouw naast hem waarvan ik dacht dat het zijn vrouw was. Nou niet dus hahaha. Eenmaal in Malang wachtte Sapu ons op nadat we koffie hadden gedronken gingen we naar het hotel. Hier kwamen we om 9 uur aan en we konden pas 1 uur in de kamer. Ik en Jannik waren zo moe dat we in de centrale hal op de bank in slaap zijn gevallen tot 1 uur haha. We hebben daarna lekker gezwommen en toen moesten we heel lang op de Indo’s wachten totdat ze ons op kwamen halen om ergens wat te gaan eten.
De volgende dag waren we helemaal uitgerust en gingen we met de scooter naar de haven. Dit duurde iets van 2 a 3 uur. Eenmaal aangekomen zagen we tegen over ons al Sempu eiland. Dat kon ik bij wijze van wel zwemmen haha.. Na 5 minuten in de boot te zitten zou de trekking in de jungle dan beginnen. Ze zeiden dat het ongeveer 3 uur zou duren. Dus ik had me daarvoor helemaal voorbereid. We waren er al in anderhalf uur. We waren erg snel en hadden maar 1x een pauze genomen. Onderweg zagen we de eerste aapjes al van boom tot boom springen. Helemaal bezweet aangekomen bij de lagoon moesten we de tent opzetten. Hierna gingen we vis voorbereiden en eten. In de avond was het erg gezellig want er waren best wel veel andere groepen waar we even op bezoek konden gaan. Het was inmiddels 11 uur en ik had al wel slaap gekregen dus ik dacht laat ik maar in de tent slapen zodat ik geen last van de beestjes zou krijgen. Ik viel al snel in slaap maar na 1 kwartier werd ik helemaal in shock wakker ik dacht dat ik geen lucht meer kreeg, zo benauwd was het. Ik ben maar naar buiten gegaan en op een matje gaan liggen. Ik kon maar niet in slaap vallen want er liepen echt MEGA mieren over me heen. Ik heb maar met Aan de hele nacht gepraat totdat hij 5 uur in de nacht zei dat we ook iets verderop konden gaan slapen want daar waren geen beestjes. Bedankt dat je dat zo laat nog aangeeft uhum… We werden zo rond 7 uur wakker en er waren al verschillende mensen aan het zwemmen in de lagoon. Na een lekker ontbijt met rijst hebben ik en Jannik nog even gezwommen. Hierna was ik zo moe en saggerijnig dat ik nog even ben gaan slapen en Jannik en Sapu het eiland zijn gaan verkennen. Hij kwam terug en liet me allemaal foto’s zien van pantersporen dat hij iets verderop had gemaakt. De Indo’s vonden het niet leuk dat we het daarover hadden want zij geloven erin dat als je het erover hebt dat ze dan echt naar je toe komen. Nadat ik lekker had geslapen en helemaal wakker was gingen we onze tent verplaatsen. In de schaduw. In de avond was er een groep gitaar aan het spelen. Hier hebben wij ons bij aangesloten en natuurlijk moest Lorde (de mensen denken hier wel is dat ik Lorde ben) een liedje zingen hahah. Ik en Jannik hebben de Indo’s ook flink in de maling genomen. Jannik is erg geïnteresseerd in de Islam en de ezan. De Indo’s vroegen waarom hij daar zo geïnteresseerd in is en hij antwoorde met: Ik wil graag met Nuray trouwen en zij is Moslim. Vanaf daar begon het. Alles draaide om een huwelijksaanzoek op het eiland. Iedereen wilde hem graag Arabisch leren en wenste hem maar veel succes hahahah.. Dit allemaal is natuurlijk een grap maar dat hebben we nooit bekend bij de Indo’s. De tweede dag ging het slapen prima, ik denk omdat ik ook suuuuper moe was ;).. Na heel wat gelachen te hebben en een geweldige avontuur te hebben beleefd kwam er een einde aan. We dachten er nog even over na om langer te blijven maar we moesten ook weer terug voor stage.
Weer na een lange jungle tocht van 2 uur konden we weer de boot nemen naar de overkant. Daar begon weer de reis met scooter van 2 uur. Een scooter is dus echt niks voor mij vandaar dat Jannik mocht rijden en ik achterop zat. Jannik is al erg gewend om te rijden maar ik vind het raar om een bocht te nemen en dan ook nog mijn gewicht aan die kant zetten. Doordat ik met mijn heupen de andere kant opduwde zijn we in de bocht op de grond gevallen. We hebben er wat schaafwondjes aan overgehouden dus we mogen niet klagen hahahah.
Hierna kon de lange treinreis terug naar Semarang weer beginnen. Dit keer geen vervelende man tegen over ons.. Na een potje gekaart te hebben zijn we in slaap gevallen en kwamen we rond 3 uur aan in Semarang. We konden Eline en Anne nog net uitzwaaien want die zouden naar Bali gaan.. Het is ook niet bepaald gek dat we geen stage gevoel hebben he haha.. De volgende dag zijn we in de middag wel naar stage gegaan want de dagen moesten we even inhalen alhoewel dat niet verplicht was..
Nog een paar indrukwekkende casussen:
Een jongeman werd binnengebracht door de politie ivm brandwonden door een elektrische tijd schok. 85% van zijn lichaam was verbrand. In Nederland werd deze man met spoed naar Beverwijk, de brandwonden kliniek, gebracht. Maar bij hem werd de bovenste laagje van de verbrande huid verwijderd met een washandje! Op de vloer lag allemaal huid van hem waar we overheen liepen. De man was erg hard aan het schreeuwen en klap op de vuurpijl is ook nog dat de verpleegkundige het te warm hadden en even de airco volop aanzette. De man was al onderkoeld maar dat maakte hun niks uit! De man was hierdoor heel hard aan het bibberen en gaf ook een paar keer aan dat hij het koud had maar daar wilden de verpleegkundigen niet echt naar luisteren. Nadat zijn vitale functies weer stabiel waren werd hij geobserveerd. Even later kwam de politie om foto’s te maken. Dit had absoluut niks te maken met een onderzoek of dergelijke maar ze maakte de foto’s voor zichzelf en ze maakte ook nog is stiekem foto’s van ons! We hebben maar niks gezegd want de polities hebben hier blijkbaar veel te zeggen.
Nog een andere bijzondere casus is dat een patiënt dood werd binnen gebracht. Normaal gesproken zou de patiënt gelijk gereanimeerd moeten worden maar hier is daar geen sprake van. Na heel wat ondervraagd te hebben reanimeren ze pas als de patiënt op de spoedeisende hulp geen polsslag meer heeft. Iemand die al dood wordt binnengebracht weet men niet hoelang hij/zij al dood is. Deze twee casussen hebben mij wel erg geraakt. De patiënten zijn afhankelijk van de hulpverleners en het geld wat ze hebben. Want ook hier weer heb je geld krijg je de beste zorg ;)
Na heeeel veel ervaring te hebben opgedaan in het ziekenhuis moesten we ook een keer een beoordeling krijgen. Ik heb een 8,5 waar ik wel erg blij mee ben alhoewel de beoordeling niet echt eerlijk is want onze begeleider heeft ons niet eens 1x zien werken. Maar goed ik ga er niet om klagen natuurlijk. Nu we dan ook onze beoordeling hebben kunnen we beginnen aan de reflectieverslag en ook al aan het inpakken van onze koffers want volgende week is het dan zo ver. Dan begint de reis waar ik al zo lang op wacht.
Dit was het dan weer even voor zo ver en ik wil graag ook nog wel tijdens mijn rondreis verslagen delen maar weet niet of het me gaat lukken ivm tijd en internet.
In ieder geval bedankt voor het lezen en misschien tot de volgende reisverslag of in Nederland..
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Zoals ik op Facebook al had aangegeven zou ik paar daagjes naar een onbewoond eiland gaan. Eén dag voordat ik naar Malang zou vertrekken zouden we met de meiden naar een plek gaan waar we 9 tempels konden bezichtigen. Toen we daar aankwamen bleek dat we ongeveer 4 km naar boven lopen moeten lopen om alle 9 tempels te bezichtigen. Dat gingen we dus niet doen dus hebben we maar paarden gehuurd. Nou dit was me toch een avontuur en echt niks voor mij. We moesten op de paard naar voren of naar achter leunen, heuveltje op en af en het was zeker niet comfortabel. Eenmaal boven was de uitzicht erg mooi en het was lekker fris. De tempels vielen tegen want de tempels leken allemaal op elkaar. Nadat we veilig terug waren gebracht gingen we naar een andere plaats waar er verschillende activiteiten te doen was. We gingen met een kabelbaan naar beneden en over een brug met wat gemaakt was van touw. We moesten naar de overkant met blote voeten. Dit deed zoooooo een erge pijn. Maar we moesten wel lopen want anders zouden we nooit aan de overkant aankomen. We moesten elkaar wel flink aanmoedigen. Hier was de survival eigenlijk al begonnen haha.
De volgende dag in de avond vertrokken ik, Jannik en Aan rond 21.30 naar het station. We gaan met Aan en Sapu naar het onbewoond eiland. Wij kennen ze van de Bromo-tour toen waren zij onze tour-guides en dit keer dus voor het eiland. Zij zouden de tent, eten, drinken etc. gaan regelen. 22.00 uur zou de trein vertrekken maar hij vertrok pas om 23.00 uur. We mogen dus niet klagen over de NS. Om 8 uur sochtends kwamen we aan in Malang. En JA het heeft zo lang geduurd. In de trein zat er een man die zich erg fijn bij ons voelde en zette zijn voeten steeds op ons bankje zelfs toen ik op het bankje lag zette hij zijn voeten voor mijn gezicht neer. Boos kijken hielp ook niet hahah. Hij leunde zelf helemaal op een mevrouw naast hem waarvan ik dacht dat het zijn vrouw was. Nou niet dus hahaha. Eenmaal in Malang wachtte Sapu ons op nadat we koffie hadden gedronken gingen we naar het hotel. Hier kwamen we om 9 uur aan en we konden pas 1 uur in de kamer. Ik en Jannik waren zo moe dat we in de centrale hal op de bank in slaap zijn gevallen tot 1 uur haha. We hebben daarna lekker gezwommen en toen moesten we heel lang op de Indo’s wachten totdat ze ons op kwamen halen om ergens wat te gaan eten.
De volgende dag waren we helemaal uitgerust en gingen we met de scooter naar de haven. Dit duurde iets van 2 a 3 uur. Eenmaal aangekomen zagen we tegen over ons al Sempu eiland. Dat kon ik bij wijze van wel zwemmen haha.. Na 5 minuten in de boot te zitten zou de trekking in de jungle dan beginnen. Ze zeiden dat het ongeveer 3 uur zou duren. Dus ik had me daarvoor helemaal voorbereid. We waren er al in anderhalf uur. We waren erg snel en hadden maar 1x een pauze genomen. Onderweg zagen we de eerste aapjes al van boom tot boom springen. Helemaal bezweet aangekomen bij de lagoon moesten we de tent opzetten. Hierna gingen we vis voorbereiden en eten. In de avond was het erg gezellig want er waren best wel veel andere groepen waar we even op bezoek konden gaan. Het was inmiddels 11 uur en ik had al wel slaap gekregen dus ik dacht laat ik maar in de tent slapen zodat ik geen last van de beestjes zou krijgen. Ik viel al snel in slaap maar na 1 kwartier werd ik helemaal in shock wakker ik dacht dat ik geen lucht meer kreeg, zo benauwd was het. Ik ben maar naar buiten gegaan en op een matje gaan liggen. Ik kon maar niet in slaap vallen want er liepen echt MEGA mieren over me heen. Ik heb maar met Aan de hele nacht gepraat totdat hij 5 uur in de nacht zei dat we ook iets verderop konden gaan slapen want daar waren geen beestjes. Bedankt dat je dat zo laat nog aangeeft uhum… We werden zo rond 7 uur wakker en er waren al verschillende mensen aan het zwemmen in de lagoon. Na een lekker ontbijt met rijst hebben ik en Jannik nog even gezwommen. Hierna was ik zo moe en saggerijnig dat ik nog even ben gaan slapen en Jannik en Sapu het eiland zijn gaan verkennen. Hij kwam terug en liet me allemaal foto’s zien van pantersporen dat hij iets verderop had gemaakt. De Indo’s vonden het niet leuk dat we het daarover hadden want zij geloven erin dat als je het erover hebt dat ze dan echt naar je toe komen. Nadat ik lekker had geslapen en helemaal wakker was gingen we onze tent verplaatsen. In de schaduw. In de avond was er een groep gitaar aan het spelen. Hier hebben wij ons bij aangesloten en natuurlijk moest Lorde (de mensen denken hier wel is dat ik Lorde ben) een liedje zingen hahah. Ik en Jannik hebben de Indo’s ook flink in de maling genomen. Jannik is erg geïnteresseerd in de Islam en de ezan. De Indo’s vroegen waarom hij daar zo geïnteresseerd in is en hij antwoorde met: Ik wil graag met Nuray trouwen en zij is Moslim. Vanaf daar begon het. Alles draaide om een huwelijksaanzoek op het eiland. Iedereen wilde hem graag Arabisch leren en wenste hem maar veel succes hahahah.. Dit allemaal is natuurlijk een grap maar dat hebben we nooit bekend bij de Indo’s. De tweede dag ging het slapen prima, ik denk omdat ik ook suuuuper moe was ;).. Na heel wat gelachen te hebben en een geweldige avontuur te hebben beleefd kwam er een einde aan. We dachten er nog even over na om langer te blijven maar we moesten ook weer terug voor stage.
Weer na een lange jungle tocht van 2 uur konden we weer de boot nemen naar de overkant. Daar begon weer de reis met scooter van 2 uur. Een scooter is dus echt niks voor mij vandaar dat Jannik mocht rijden en ik achterop zat. Jannik is al erg gewend om te rijden maar ik vind het raar om een bocht te nemen en dan ook nog mijn gewicht aan die kant zetten. Doordat ik met mijn heupen de andere kant opduwde zijn we in de bocht op de grond gevallen. We hebben er wat schaafwondjes aan overgehouden dus we mogen niet klagen hahahah.
Hierna kon de lange treinreis terug naar Semarang weer beginnen. Dit keer geen vervelende man tegen over ons.. Na een potje gekaart te hebben zijn we in slaap gevallen en kwamen we rond 3 uur aan in Semarang. We konden Eline en Anne nog net uitzwaaien want die zouden naar Bali gaan.. Het is ook niet bepaald gek dat we geen stage gevoel hebben he haha.. De volgende dag zijn we in de middag wel naar stage gegaan want de dagen moesten we even inhalen alhoewel dat niet verplicht was..
Nog een paar indrukwekkende casussen:
Een jongeman werd binnengebracht door de politie ivm brandwonden door een elektrische tijd schok. 85% van zijn lichaam was verbrand. In Nederland werd deze man met spoed naar Beverwijk, de brandwonden kliniek, gebracht. Maar bij hem werd de bovenste laagje van de verbrande huid verwijderd met een washandje! Op de vloer lag allemaal huid van hem waar we overheen liepen. De man was erg hard aan het schreeuwen en klap op de vuurpijl is ook nog dat de verpleegkundige het te warm hadden en even de airco volop aanzette. De man was al onderkoeld maar dat maakte hun niks uit! De man was hierdoor heel hard aan het bibberen en gaf ook een paar keer aan dat hij het koud had maar daar wilden de verpleegkundigen niet echt naar luisteren. Nadat zijn vitale functies weer stabiel waren werd hij geobserveerd. Even later kwam de politie om foto’s te maken. Dit had absoluut niks te maken met een onderzoek of dergelijke maar ze maakte de foto’s voor zichzelf en ze maakte ook nog is stiekem foto’s van ons! We hebben maar niks gezegd want de polities hebben hier blijkbaar veel te zeggen.
Nog een andere bijzondere casus is dat een patiënt dood werd binnen gebracht. Normaal gesproken zou de patiënt gelijk gereanimeerd moeten worden maar hier is daar geen sprake van. Na heel wat ondervraagd te hebben reanimeren ze pas als de patiënt op de spoedeisende hulp geen polsslag meer heeft. Iemand die al dood wordt binnengebracht weet men niet hoelang hij/zij al dood is. Deze twee casussen hebben mij wel erg geraakt. De patiënten zijn afhankelijk van de hulpverleners en het geld wat ze hebben. Want ook hier weer heb je geld krijg je de beste zorg ;)
Na heeeel veel ervaring te hebben opgedaan in het ziekenhuis moesten we ook een keer een beoordeling krijgen. Ik heb een 8,5 waar ik wel erg blij mee ben alhoewel de beoordeling niet echt eerlijk is want onze begeleider heeft ons niet eens 1x zien werken. Maar goed ik ga er niet om klagen natuurlijk. Nu we dan ook onze beoordeling hebben kunnen we beginnen aan de reflectieverslag en ook al aan het inpakken van onze koffers want volgende week is het dan zo ver. Dan begint de reis waar ik al zo lang op wacht.
Dit was het dan weer even voor zo ver en ik wil graag ook nog wel tijdens mijn rondreis verslagen delen maar weet niet of het me gaat lukken ivm tijd en internet.
In ieder geval bedankt voor het lezen en misschien tot de volgende reisverslag of in Nederland..
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
